In Natuur gedichten uit Nederland van mees Peet schetsen onze prachtige flora en fauna en natuurverschijnselen.
Tijdens wandelingen en fietstochten zie ik zoveel bijzondere dingen en landschappen, die mij inspireren tot het schrijven van gedichten.
Een aparte pagina is bestemd voor de Veluwe, de streek waar ik nu woon.
Een warme zwoele namiddag
Traag loop ik langs de smalle vaart
spiegelglad is nu het water
en het riet staat uitgeblust
langs de kant
een eenzame karekiet
fluistert zijn lied
pijlkruid dobbert langs de kant
een schaatsenloper glijdt uit
over waterranonkel en kikkerbeet
Geen mens waagt zich in de zon
de schaduw van hoge essenstruiken
wordt druk bezocht door het weinige vee
een hommel zoemt
tergend traag
om mijn hoofd,
maar helaas ‘k ben geen bloem
in de verte tussen mager geboomte
een kleine hoeve in trillend licht
Tussen waterkant en riet verheft zich
schuchter een purperen zwanenbloem
een schrijvertje loopt gehaast voorbij
slechts een enkele wolk
vastgepind aan de hemel
zucht schijnbaar ook
onder de benauwende hitte van vandaag
zijn vrienden laten zich nog niet zien
hopelijk een flinke bui morgen misschien
Het Ei
’t Is eigenlijk een vreemd geval
zo’n vogelproduct,
niet rond, maar juist ovaal.
Een kip zwoegt ermee,
’t is er uit, ’t is gelukt.
de mens is echter pas dan tevree.
Rauw, gekookt of gebakken,
of misschien geklutst of geroerd?
Of misschien met vette plakken
ham, spek of wat zwoerd?
Nee, een ei zit echt boordevol
in ieder geval met cholesterol.
Kronkelend door het land
langs Grebbelinie en Gelderse Vallei
stroomt al eeuwenlang
de door mensenhanden gegraven Grift.
Waar eens in oorlogsjaren
mortieren ontploften,
geweerschoten klonken
en stervende mannen schreeuwden,
houden wilgen, berken en eiken de wacht.
De half met mos bedekte bunkers
staren met hun donkere betonnen ogen
over water en lager gelegen land.
Geen watervogel of ander dier
wil deze hof van Eden verlaten.
Slechts een smal fietspad
langs het alom wuivende riet
en af en toe een simpele houten brug
toont dat de mens dit paradijsje is gaan waarderen.
Kauwen
Krassend, kwetterend vliegen ze op
om al snel weer neer te strijken
op de bladerloze top van een boom.
Waar ze net daarvoor in vrede zaten,
veelal twee aan twee,
klapwiekend hun evenwicht bewarend
om de beste plek te behouden.
Met hun zwarte kraalogen
loerend naar wat voedsel
daar beneden op de koude grond.
Regen, wind en hagel trotserend,
kruipen ze tegen elkaar om de rust
tussen buien te benutten.
Om tenslotte in de laatste zonnestralen
vliegend in een grote groep
beschutting voor de nacht te vinden:
hopelijk halen ze de volgende winterdag.
Voorjaar
Het voorjaar, ja echt,
is weer gekomen
lopen de bomen uit
en bermen verschieten van kleur
zonlicht speelt
teder met bloesems
sprietjes gras
en pluisjes van de paardenbloem
verwelkomd, ja zelfs
door merels en de leeuwerik
zo gaan we langzaam
naar de zomer toe
Zomerzon
’s Morgens nog voorzichtig,
langzaam klimmend langs de horizon,
dieren, planten en mensen wekkend,
met tedere warmte
en diffuus morgenlicht.
Tegen de middag brutaal
schijnend op alles en iedereen.
Soms zo onbarmhartig,
dat men weg kruipt,
vlucht of stil zwijgend
de hitte accepteert.
Tegen de avond weer afnemend
om tenslotte te verdwijnen in de zee
met een purperen gloed
als allerlaatste groet.
Hopelijk vond je natuur gedichten uit Nederland de moeite waard.
Kijk ook eens naar mijn haiku’s. Daar speelt de natuur een grote hoofdrol.
Geef een reactie