In Texel Wadden gedichten gedichten over Texel, het grootste Waddeneiland.
Vele vakanties breng ik daar door. Bijzonder is de natuur en de ruimte.
Ik mag altijd mee
Mijn baasje ziet de zee,
ik ruik het zout in de lucht,
mijn baasje vind Texel gaaf,
ik snuffel graag in het zand,
mijn baasje vindt mij braaf,
ik lik dan zacht zijn hand,
mijn baasje slaakt dan een zucht,
ik mag altijd met hem mee.
Ik mis Texel
Ik mis je, hier thuis lui op de bank
ik mis Texel, dat doet pijn
ik zou zo graag nog heel even dan
een echte Texelaar willen zijn.
Levenslang besmet
Op zoek naar iets nieuws
naar verwondering
naar het ongewone,
op zoek naar het onbekende
naar wat ik weet
en al beter ken.
Een weergave van het blote oog
zichtbaar voor mij
nieuwe vergezichten,
overlappen oude herinneringen.
Sta ik stil,
verzonken in mijn gedachten
mijmer ik
voel ik inspiratie
door de wind die mij striemt
door de beelden
die verschijnen op m’n netvlies
dan hoor ik, voel en ervaar
mijn Texel:
ben ik levenslang besmet.
Ontwakend Texel (tanka)
Goud kleurt de lucht nu
strelen zonnestralen zacht
liefdevol het land
traag ontwakend van de nacht
dat rilt van de kou
Sneeuw op Texel (haiku)
Geruisloos witte
dekens spreiden zich nu uit
over Horsmeertjes
Texel mijn eiland
Vanaf de Hoge Berg zie ik het land,
verdeeld in vakken met wallen,
waar de schapen rustig grazen,
zie het werk van mensenhand.
Lopend door de mooie bossen,
liggend achter de duinen aan de zee,
ruik ik de hars, hoor ik vogels fluiten,
vliegen vlinders met mij mee.
Wadend door die imponerende Slufter,
door geulen en door kreken,
zie ik het slib gerimpeld onder mijn voeten,
hoor ik in de verte de zee.
Staande op het duin tussen helmgras en duinroos
kijk ik naar het strand en de golven,
snuif ik de zilte lucht in mijn longen
en droom: ‘k wou dat ik Texelaar was!
Texeltje
Getapt in het hoge glas,
en een lust voor het oog,
met een zachte volle smaak
geniet ik, kijkend naar de zilte plas,
van het bier leunend op mijn elleboog
een druppel langs mijn kaak.
De robijnrode kleur,
de mooie kraag die staat,
maakt mijn dorst extra groot.
Ik geniet van de sterke geur,
als de laatste slok naar binnen gaat
en ik denk: gewoon bier is ook gauw dood.
Winter op Texel
Traag klimt een rode zon omhoog
de eerste zonnestralen strelen mijn gezicht
als ik over het Wad kijk naar het water
en de kleine trage golfjes zie
die dikker lijken door de kou
’t is ook de winter, dat ik van Texel hou.
IJzig is de oostenwind
die waait over het besneeuwde land,
de schapenboet bedekt met een wollig kleed,
de slootkanten grillig vervormen
waar de ijsvogel stil spiedt vanaf een tak
voor een visje, dat hij verschalkt in een wak.
Het strand lijkt verlaten en vergeten,
zie ik het bevroren schuim van de golven
het witte stijve helmgras wiegen in de wind
de wulpen die zich verschuilen in de duinen,
de scholeksters die verzameld staan
om zich te wapenen tegen de Texelse kou.
Zon op Texel (haiku)
Getemperd zonlicht,
speelt over veld, langs takken,
strelend met liefde
Hopelijk vond je de pagina Texel Wadden gedichten mooi. Heb je suggesties of opmerkingen, dan hoor ik dat graag.
