Wolken en wind

In Wolken en Wind Wadden gedichten van mees Peet een ode aan de Wadden met eigen foto’s en tekeningen van wat het oog ziet en het hart raakt. De natuur die zich zelf schildert in wolken en wind.

Dali op Texel

Kleurenspel van nuances
donkere en lichte tonen
zachte penseelstreken
van een onzichtbare hand
de zwangere luchten
het riet langs de waterkant
het bijna buitenaardse en grillige
gezicht op ’t Texelse land
Een hand geschilderde droom foto
bijna surrealistisch
alsof Dali het toucheerde
het warmte en inhoud gaf

De wind wint

Als het strand door duizenden wordt bevolkt
die daar liggen te dralen en te bakken
het zand vervuilen met blikken en pakken
pas vertrekken als de lucht bewolkt

De vloed weer neemt wat was afgepakt
en door de toenemende wind de laatste badgast de aftocht blaast

Donkere lucht boven de Wadden

Donker is de lucht
overal waar ik kijk
dreigend de wolken
boven de golven
de grijze golven
van de woeste zee

Overal om mij heen
grijpt het duister
mij klemmend vast
striemt de wind
mijn gegroefde gelaat
staande op het strand

De regen slaat
neer op het witte zand
de storm zwelt aan
grijpt en wurgt alles
heeft nu vrij spel
en stuwt het water hoger op

De natuur maakt
verandert en verwoest
wat gisteren was
is morgen niet meer
dan is het weer stil
alsof er niets is gebeurd.

Regen memories

Regen danst ritmisch op de grond,
tikt op de verlaten tafels,
spat in boogjes omhoog,
drupt monotoon omlaag,
vormt plassen op de houten vloer
van het verlaten strand paviljoen.

Soms dansend door de wind
in een zwierende boog,
dan weer druilend
en gestaag terugvallend
op het bekende ritme
trommelt de regen
haar eigen melodie.

Mijn haren en gezicht
worden daardoor nat,
druppels in mijn nek
laten me rillen,
doen meer dan woorden
op het ritme van de regen,
’t is het toppunt van melancholie.

Striemend was de wind

Striemend was de wind,
zand joeg over het strand,
dat er niet meer was,
waar golven woest beukten,
op alles wat er stond
en los raakte door de kracht.

Ik leek te zwoegen
door een donkere tunnel
en hoe ik ook zocht en keek,
er was geen licht,
slechts een woeste duisternis,
die me zwijgen deed.

Maar nu is de storm voorbij
en zie ik het tere zonlicht
door het helmgras op de duinen,
zie ik de hemel met nog wat flarden,
wolken, die zacht deinen
boven de rustige zee.

De sporen op het strand,
waar dieptes zijn ontstaan,
hout en balken neer gesmeten zijn
met daartussen hulpeloze zeesterren,
tonen de kracht van de natuur
en de kleinheid van de mens weer aan.

Dansen met de regen

Regen danst ritmisch op de grond,
tikt op de verlaten tafels,
spat in boogjes omhoog,
drupt monotoon omlaag,
vormt plassen op de houten loer
van het verlaten strand paviljoen.

Soms dansend door de wind
in een zwierende boog,
dan weer druilend
en gestaag terugvallend
op het bekende ritme
trommelt de regen
haar eigen melodie.

Mijn haren en gezicht
worden daardoor nat,
druppels in mijn nek
laten me rillen,
doen meer dan woorden
op het ritme van de regen,
’t is het toppunt van melancholie.

Surrealisme aan zee

Blinkend stukje blauw
omgeven door een duister
donkere wolkendek
verankerd aan
slagregens
boven zee
Stuivend zand
verkleurt de wereld
striemt onbarmhartig
het weinig groen
verlegt het strand
neemt alles mee
Bulderende wind
over water mens en zee
heftig schuddend
aan het duin
bruin, groen, geel
surrealisme speelt mee

De wind maakt me klein (triolet)

De wind maakt me klein,
keert mij naar binnen, roert m’n gemoed.
aan het strand doorgrond ik het zijn.
De wind maakt me klein,
aan het strand doorgrond ik het zijn,
dat is wat de Wadden met me doet.
De wind maakt me klein,
keert me naar binnen, roert m’n gemoed.