In Zee en Golven Wadden gedichten van mees Peet, een ode aan de Wadden. Met foto’s en tekeningen van eigen hand. Gedichten over wat het oog ziet en het hart raakt. Zee en golven Wadden gedichten bijzonder over emoties en ervaringen.
Aan zee, vroeger (1956)
gewoon in zwart-wit
even naar de zee
tikkertje doen
met de trage golven
geen dure spullen
geen luxe strandtent
gewoon een broodje mee
en wat water in een fles
de golven brengen
met de jaren
de herinneringen mee
van een dagje aan zee
Het water van de zee
Het water van de zee
stroomt waar het wil
stroomt waar het gaat
door nieuwe geulen
verandert steeds
kiest zelf zijn weg
gaat schijnbaar vanzelf
dan weer eb, dan weer vloed
vreet bij stormen
stilaan het strand op
werpt schelpen langs
de oneindige vloedlijn
spuugt het vuil uit
door de mens in zee geworpen
eigenwijzer dan de mens
laat de zee zich niet temmen
een zegen, een straf, of wraak
dat is het water van de zee
Zeezicht (tanka)
Traag rollen golven
na een eindeloze reis
het stille strand op
tot zacht rimpelend water
spiegel op het zand
Ik de zee?
Als ik de zee was,
zou ik spelen
spelen met zwemmers,
ze dragen op m’n rug
en zacht laten wiegen
naar het strand terug.
Als ik de zee was,
zou ik stormen,
bulderen met het vuil
en terug spuwen
naar de vervuilers
in hun gezicht.
Als ik de zee was,
zou ik de vissers dragen,
hen helpen met hun vangst
en de donder weren,
hen behoeden voor angst,
hun leven lang.
Als ik de zee was,
daalde ik tot mijn diepste
diepten, om te doorgronden,
Wie ons allen schiep.
Geef een reactie