Op de pagina ‘Geloof gedichten Afscheid’ staan gedichten van mees Peet over emotionele gebeurtenis bij het verlies van een geliefde, of over een emotionele gebeurtenis. Hierbij gaat het ook om de bijzondere kracht, die ik vanuit het Geloof ervaar.
Niets is zo zeker
Niets is zo zeker
vreemd is het leven
een bladerend boek
elke dag vervaagt
elke nacht kruipt
traag over me heen
elke ademtocht
geeft me leven
doet mn hart kloppen
mijn gedachten pulseren
mijn gevoel is
als drijfzand dat verzwelgt
k wou dat ik het boek
dat leven heet
nu het bijna uit is
opnieuw zou kunnen lezen
terug kon bladeren
in de voorbije tijd
Mijn Thuis
Denkend aan mijn land,
de Wieden, het water en het veen,
zittend aan de waterkant,
kijk ik voor me uit.
Starend naar de einder,
waar het riet traag wuift in de wind,
voel ik me moe en alleen,
’t is de natuur die mij hieraan verbindt.
Kijkend naar de dotters,
het krabbenscheer en kikkerbeet,
voel ik me verknocht aan dit land.
Hoor ik de vogels,
de roerdomp in de verte
en de zwarte stern dichtbij,
wil ik voor altijd hier blijven,
het drijvende land dat ik nooit vergeet.
Zoekend naar de zin van het bestaan,
het nut van alles wat een mens kan doen,
zie ik rietsnijders in de winter
en de schaatsers op het ijs.
Vraag ik me steeds af, waarom
alles gaat, zoals het gaat,
zie ik de otter spelen in ‘t water
en de libelle dansen op de wind.
Verlangend naar de rust,
de vrede aan het eind van het leven,
het licht aan de verre horizon,
is er de hoop om thuis te komen,
een te zijn met de aarde,
met het trilveen als drijvend tapijt,
zodat wij ook weten, pa,
je kwam eindelijk veilig aan.
Afscheid van mijn moeder
Sluik grijs haar
wat eens prachtig zwart was
wat fletse ogen
als bijna lege etalageruiten
die vroeger blonken van energie
de knokige handen
omhuld door craquelé huid
die vroeger bergen konden verzetten
dat is m’n moeder
aan het einde van een lange reis
die leven heet
voor hoelang nog
Haar kleine glimlach
een teken van herkenning
de weinige woorden
die ze nog zegt
als ze met trillende hand
een kopje koude koffie drinkt
was vroeger uitbundig
soms schaterend
als ze ’t op haar heupen had
om een grap, een mop
of gewoon maar
om het plezier wat ze had
Haar zacht ademhalen
de handen die zoeken naar steun
een laatste blik
naar bekende beelden
als ze naar me kijkt
stond altijd voor je klaar
deed tikkertje om de tafel
was de bezemwagen bij het fietsen
gaf het beste aan de ander
dat is mijn moeder
met al die liefde
mama, jij komt veilig aan
Mama , wat ben je stil
Mama, kom je spelen?
Ik verveel me zo
Je bent zo stil
de laatste tijd
ik zie je pijn
Mama, wat ben je dun
en zo bleek
Ik mis je gestoei
of dat je me kietelt
zoals vroeger
Mama, wat denk je?
papa is ook zo stil
laatst zag ik een traan
langzaam rollen
over zijn wang
Mama, wat eet je weinig,
en al die pillen
zo vaak naar de dokter
ik snap het niet
want ik ben nog maar vijf
Mama, waarom staan we hier?
waarom huilt iedereen?
die mannen in hun zwarte jas,
al die mooie bloemen
die je vaak van papa kreeg
Mama, waar ga je naar toe?
mag ik mee misschien
papa houdt me vast
en huilt hardop
als jij van ons weggenomen wordt
Mama, ik hou zoveel van jou.
Fijn dat je mijn website bezocht. Hopelijk vond je ‘Geloof gedichten Afscheid’ de moeite waard.
Heb je tips, dan hoor ik dat graag. Lees ook eens mijn Veluwe Gedichten.
Geef een reactie